Studenci Wydziału Lekarskiego II (Stomatologia) fakultet
„Patofizjologia Narządu Ruchu” Rok III, 1 ECTS
Historia:
-1994-2012 r.:„Patofizjologia Narządu Ruchu” - fakultet – Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, studenci Wydziału Lekarskiego I i II - rok III (Kategoria C)
Seminaria i ćwiczenia kliniczne
-1994-1998, 2004-2012 r.: „Electrophysiology of the spinal cord”, „Motor units, Electromyography and Electroneurography”, „Pathophysiology of Locomotor Organs-namely Clinical Neurophysiology”- Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, studenci anglojęzyczni III DDS, III MD.
Seminaria i ćwiczenia kliniczne (Kategoria C, faculty).
Oceniane w roku 2011/2012 IIIrd year DDS 86%, IIIrd year MD 85%
Opis przedmiotu:
Fakultet: Patofizjologia Narządu Ruchu-Neurofizjologia kliniczna
Wydział Lekarski II – rok studiów: III | ||||||
Nazwa kierunku | Lekarsko-dentystyczny | Poziom i forma studiów | jednolite magisterskie | stacjonarne | ||
Nazwa przedmiotu | Patofizjologia Narządu Ruchu-Neurofizjologia kliczna | Punkty ECTS | 1 | |||
Jednostka realizująca | Zakład Patofizjologii Narządu Ruchu – Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu |
Osoba odpowiedzialna (imię, nazwisko, email, nr tel. służbowego) |
prof. dr hab. n. med. Juliusz Huber Kierownik Zakłądu Patofizjologii Narządu Ruchu |
|||
Rodzaj przedmiotu | fakultet |
Semestr Zimowy |
Rodzaj zajęć i liczba godzin |
wykłady --- |
ćwiczenia --- |
seminaria 15 |
Obszar nauczania | Patofizjologia, różnicowa diagnostyka neurofizjologiczna oraz niektóre metody leczenia zachowawczego w dysfunkcjach powiązanych z układem stomatognatycznym | |||||
Cel kształcenia | Neurofizjologiczna diagnostyka różnicowa w przypadkach zaburzeń czynnościowych okolic głowy i szyi | |||||
Treści programowe | Wykłady: (nie) | |||||
Ćwiczenia: - poznanie struktury i funkcji jednostki ruchowej mięśni twarzy ze szczególnym uwzględnieniem narządu żucia; - poznanie metod badań neurofizjologii klinicznej w diagnostyce dysfunkcji nerwów twarzowego i trójdzielnego oraz mięśni okolic głowy, szyi, części proksymalnych i dystalnych kończyny górnej; - poznanie norm badań neurofizjologicznych w zakresie czynności mięśni i przewodnictwa nerwowego eferentnego i aferentnego (EMG, ENG-fale M, F, odruch H, odruch mrugania, badanie SCV); - poznanie zasad diagnostyki przewodzenia impulsów we włóknach ruchowych i czuciowych w normie i w patologii; - poznanie zasad przewodzenia impulsów w szlakach aferentnych i eferentnych rdzenia kręgowego i w ośrodkach nadrdzeniowych w normie i w patologii (badania SEP i MEP); - poznanie zasad badań transmisji nerwowo-mięśniowej w zespołach miastenicznych lub zespole Lamberta-Eatona; - poznanie zasad różnicowania zmian aksonalnych i demielinizacyjnych w mono- i polineuropatiach; - poznanie zasad badania jednostek ruchowych w procesie regeneracji i degeneracji; - poznanie najbardziej charakterystycznych jednostek chorobowych u pacjentów z dysfunkcją w układzie stomatognatycznym. |
||||||
Seminaria: 1. Pojęcie jednostki ruchowej – klasyfikacja, metody badań neurofizjologicznych w zaburzeniach narządu żucia, uszkodzeniach nerwu twarzowego i trójdzielnego, cechy neurofizjologiczne jednostki ruchowej, działanie motoneuronów i włókien mięśniowych w stanie patologii i w normie 2. Badanie przewodnictwa obwodowego, ruchowego i czuciowego ze szczególnym uwzględnieniem zasad diagnostyki nerwów trójdzielnego i twarzowego 3. Badanie przewodnictwa aferentnego i eferentnego w odcinku szyjnym rdzenia kręgowego oraz na poziomie nadrdzeniowym 4. Metody diagnostyki neurofizjologicznej. Jej zastosowanie w stomatologii i protetyce oraz neurologii i neurorehabilitacji 5. Badanie neurofizjologii klinicznej na tle innych badań diagnostycznych schorzeń narządu ruchu • elektromiografia (EMG) - globalna, elementarna, polielektromiografia - analiza badania EMG, normy zapisu elektromiograficznego - czynność spontaniczna rejestrowana z mięśni - zmiany neurogenne i miogenne w jednostkach ruchowych i mięśniach - analiza komputerowa EMG • elektroneurografia (ENG) - badanie fali M, fali F, fali A - badanie odruchu H • ruchowe potencjały wywołane (MEP) indukowane polem magnetycznym na różnych poziomach, monitorujące przewodnictwo eferentne • somatosensoryczne potencjały wywołane (SPW), rejestrowane z różnych poziomów, monitorujace przewodnictwo aferentne • metoda badania filamentami von Frey’a oraz krzywych pobudliwości czuciowej (IC-SD) – ocena percepcji czuciowej w obrebie kończyn górnych i dolnych w warunkach prawidłowych i w patologii 6. Normy, sposoby interpretacji wyników, korelacja z innymi badaniami diagnostyki obrazowej 7. Badanie neurofizjologiczne zaburzeń transmisji nerwowo-mięśniowej |
||||||
Inne: (nie) | ||||||
Formy i metody dydaktyczne |
Seminaria i ćwiczenia ( praca z pacjentem oraz praca w podgrupie pomiędzy jej członkami). Materiały źródłowe, rzutnik multimedialny, aparatura do diagnostyki neurofizjologicznej. |
|||||
Forma |
Do zaliczenia zajęć wymagana jest obecność na seminariach i ćwiczeniach oraz wykazanie się zdobytą wiedzą i umiejętnościami z neurofizjologii klinicznej. | |||||
Literatura podstawowa (nie więcej niż 3 pozycje) |
1. Emeryk-Szajewska M., Niewiadomska–Wolska M., (Red.) „Neurofizjologia Kliniczna - Elektromiografia, Elektroneurografia” T1., Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków, 2008. 2. Huber J. - Badania neurofizjologiczne, C4, W: Szczeklik A. Red.: Choroby wewnętrzne, Podręcznik multimedialny oparty na zasadach EBM, Rozdział VII. Choroby reumatyczne, C. Badania diagnostyczne, Tom II, Kraków, Medycyna Praktyczna, 2006. ISBN 83-7430-069-8. 3. Haussmanowa-Petrusewicz I.” Elektromiografia kliniczna”, PZWL, Warszawa, 1986. |
|||||
Literatura uzupełniająca |
1. Kozubski W., Liberski P., (Red.) „ Choroby układu nerwowego”Wydawnictwo PZWL, Warszawa 2004. 2. Szabela D. - „Potencjały wywołane w praktyce lekarskiej” – Łódzkie Tow. Nauk., 1999. 3. Kinalski R., Neurofizjologia dla neurorehabilitacji, Podręcznik dla studentów i absolwentów wydziałów fizjoterapii. Med. Pharm., Wrocław Polska, 2008. |
Przedmiotowe efekty kształcenia | Efekty kształcenia |
Odniesienie do kierunkowych efektów kształcenia |
|||
EK.(W)1. | Posiada podstawową wiedzę odnośnie anatomii i fizjologii mięśni i układu nerwowego okolic głowy i szyi. Potrafi wymienić składowe jednostki ruchowej oraz zdefiniować jej czynność. | A.W1., A.W4., B.W8. | |||
EK.(W)2. | Posiada wiedzę dotyczącą etiologii wybranych chorób mięśni i układu nerwowego w układzie stomatognatycznym, potrafi wymienić charakterystyczne objawy towarzyszące patologii powyższych. | E.W1., G.W11. | |||
EK.(W)3. | Posiada wiedzę odnośnie specyfiki badań neurofizjologii klinicznej w normie i patologii z aplikacjami w stomatologii. | C.W16. | |||
EK.(U)1. | Potrafi intepretować wyniki wybranych badań diagnostyki neurofizjologicznej. | E.U1., F.U6. | |||
EK.(U)2. | Potrafi samodzielnie zinterpretować wynik badania oraz dostosować odpowiednią dla danego przypadku metodę leczenia. | F.U25., F.U6. | |||
EK.(KS)1. | Potrafi skutecznie komunikować się z pacjentem. | F.U1. | |||
EK.(KS)2. | Przejawia gotowość do stałego uaktualniania swojej wiedzy. | G.W25. | |||
Metody weryfikacji efektu kształcenia | |||||
Nr efektu kształcenia | Formujące | Podsumowujące | |||
EK.(W)1. EK.(W)2. EK.(W)3. EK.(U)1. EK.(U)2. EK.(KS)1. EK.(KS)2. |
Obserwacja pracy studenta w trakcie zajęć i ocena zdolności do samodzielnej pracy. Typ nauczania problemowego. Dyskusja ze studentami. | Zaliczenie końcowe |